उस्तै  सिंहदरवार

धमिराले मितेरी गांसेका खम्बा
नाममात्रको छत
परालले छाएको कटेरो  
र कटेरोभित्रको सानो संसार  
जहाँ छन्-
कुपोषणले चपाएको काखे बालक
गरिबीमा पिसिएर  
जवानीमै बुढी भएकी 
चाउरीले जवानीलाई जिस्क्याइ रहेकी जहान 
अनि सधै अभावको लहरे खोकी खोक्ने आमा  ।
  

जहाँ बुबाको लास उठाउन 
लिएको ऋणले थिची रहन्छ मुटु
र महिनाको अन्त्यअन्त्यमा   
ट्वाक-ट्वाक साहुको लठ्ठी बजाईले 
अशान्त पार्छ सधैं मन
डरले ढक्क फुलाउछ सधैं छाती 
पसिनाले भिजाउछ जिउ ।

 जहाँ पलाएको थियो धिपधिपे आशा
उसको मनको कुनामा  l 
"गणतन्त्र आयो रे" भन्ने सुन्दा 
अब उसकै "शासन आयो रे" भन्ने सुन्दा !
आश पलाएको थियो झिनै भए पनि   
काखे बालक पोषित हुने  
श्रीमतीको चाउरिएको छाला छोपिने l   
र आमाको दुखेको छाती सन्चो हुने 
अनि बन्द हुने सधैंलाई  
साहुको लठ्ठीको ट्वाक-ट्वाक ।  

सुन्दा गाउमै आयो रे सिंहदरवार 
उज्यालिएको थियो उसको अनुहार  
र हर्षित भएको थियो ऊ त्यसबेला 
तर देखेपछि गाउँमा पनि 
उस्तै दबार र उस्तै शासक 
र भोगेपछि उस्तै शासन 
ऊ झल्यास भएको छ अहिले । 

उस्तै छ काखे बालकको कुपोषण र रोदन
उस्तै छ आमाको खोकी  
आधै ढाकिएको छ जहानको लाज अझै 
अनि उस्तै छ साहुको लठ्ठीको ट्वाक-ट्वाक
उसरीनै भिझ्छ डरका पसिनाले जिउ सुन्दा
र उसरीनै बग्छन् आँशु विवसताका
र उस्तै छ मेरो सिंहदरबार

किन कि उस्तै छन शासन गर्ने मानिस 
र उस्तै छन पुराना र नयाँ सिंहदरवार