निर्वाचनको समय नजिकिदै गर्दा दलहरु आ आफ्नो डम्फु बजाउनका लागि परेको देख्दा म जस्तो नीरिह मनुवा चाँही छक्कै परेको छु । के रस छ व्यापारी , उद्योगपति धनाढ्य व्यक्तिलाई निवार्चनमा होमिन ? थोत्रो मोटर साइकल घ्यार्र घ्यार्र पार्दै गरीब मतदाताका घर घरमा गएर घुलो उडाउन, बुझ्नै गाह्रो भयो । शायद राजनीति गरेर शक्ति हत्याउन सके अझ् राम्रो व्यापार व्यवसाय चल्छ भनेर हो कि ? किन हो ? बुझ्नै सकिन ।
उहिले हामी भारतको कालिङ्गम्योङमा हँुदा एउटा लुरे कुकुर घरमा आउँथ्यो माया लागेर एक दुई पल्ट खान दिएको घरै छोड्न मान्दैन जे गरे पनि घरै नछोड्ने मानौ योे घर त्यसकै हो । विस्तारै लुरे कुकुर मोटाउन थाल्यो , राम्रो देखियो । नेपालतिर घर मानेर यहाँ ठ्याक्कै त्यही कुरा लागु हुन्छ । छोडनै नचाहने भुक्न सम्म भुक्ने .... कति भुक्न सकेको कुन्नि ?
भैरहवाको बैँक रोडतिर यसो घुम्न निसकिएको व्यापारमा पुरै शुन्यता छ , छिटपुट ग्राहकहरु एक दुई पसलमा भेटिन्छन् । निर्वाचनको माहोलमा रौनक कहीं कतै देखिदैन मानो मंसिर चारको निर्वाचन पछि मुलुक पुरै श्मशान होला जस्तो !! के के नभएको जस्तो के के नपुगेको जस्तो .... निरास स्वतन्त्र र अन्धकार भविष्यको मार्गचित्र ... ।
जस्ले जति घोक्रो फुटाउन्जेल भाषण गरे पनि नेपालि जनताले केही पाउनेवाला छैनन् , थोत्रा आश्वासनका पोकाहरु बाहेक ... । बैँक रोडबाट आवारोड छिर्ने क्रममा एकजना प्रहरी भाइ सगँ भेट भयो उनी हस्याङ पस्याङ गदै छिटो छिटो हिडिरहेका थिए शायद म्यादी प्रहरी होलान् । उनको कपडा हेर्दा त्यस्तै लाग्दथ्यो म्यादी प्रहरी र म्यादे ज्वरो उस्तै उस्तै हो एक निश्चित समय सम्म आएर जान्छ तर हाम्रा दलका नेताहरु म्यादे ज्वरो भन्दा पनि खतरनाक छन् र क्रोनिक पनि ... एकपल्ट लागे पछि नेपालि जनतालाई सोत्तर नपारी छोडदैनन् ।
आवारोडको मोडबाट उतर बुद्धचोक तर्फ लाग्दै गर्दा एकजना सज्जन सँग भेट भयो , वास्तवमा भन्ने हो भने उनी सज्जन थिए वा दुर्जन म भन्न सक्किन तर उनी ‘नेता’ थिएनन् यसैले सज्जन शब्द प्रयोग गरियो । उनी सगँ भलाकुसारी गर्न मन लाग्यो साधरण परिचयबाट हामी एक अर्का सगँ घोलमेल भयो उनी पनि बुद्धचोक सरलस्टेश्नर्सका भाइ बिष्णु मरासिनी भेटन् हिडेका रहेछन गन्तब्य मिल्यो र सगैँ हिडदा हिडदै मलाई एउटा प्रश्न गर्न मन लाग्यो र सोधे , तपाईले सबै राजनैतिक दलहरुका निवार्चन लक्षित घोषणा पत्र हेर्नुभएको छ ?
मेरो प्रश्नले उनी तर्सिए, गंभिर बने र भने, ‘पढेको छु ।’
मलाई खुशी लाग्यो कम से कम घोषणा पत्र पढेको मान्छेसँग भेट भयो, राम्रै भयो । मैले प्रश्न सोझाएँ, “दलहरुको घोषणा पत्र कस्तो लाग्यो?” उनले छोटो उत्तर दिए ‘घोघो’ । “सबै भन्दा राम्रो घोेषणा पत्र कुन पार्टीको रहेछ ?”
‘घोघो’ उनको उही संक्षिप्त उत्तर । मैले केही कुरा बुझिन भन्न पनि भएन । यसको अर्थ र व्याख्या चाँही सोध्न मन लाग्यो।
मैले उनलाई अत्यन्तत नम्र भएर भने ‘घोघो’ भन्ने शब्द मैले सुनेको थिइन खाली ‘घोगो’ शब्ख मात्र थाहा थियो – मकैको ‘घोगो’ हुन्छ भन्ने चाँही देखेको हो ।
मैले फेरि प्रश्न गरें ‘कसरी ?’ । उनले भने, “हेर्नुहोस् धेरै टाढा जानु पर्दैन २०६२/६३ पछिको निर्वाचनमा प्रायः सबै दलहरुको संकल्प पत्र, घोषणापत्र, प्रतिबद्धता पत्र, आदि जे भने पनि नेपाली जनतालाई न चाट्न मिल्छ, न पेट भर्छ, न केही काम लागेको छ – ल्याएर मुखमा कोच्याइदिएको छ ।
अबको निर्वाचन पछि हामी अझ अन्धकार तिर धकेलिन्छौ किनकि मुख्य दलका घोषणा पत्रहरु ‘घोघो’ छन् । यस अघिका घोषणा पत्रहरु किन बेवारिसे भए ? निर्वाचनका लागि मात्र हो यो दलीय घोषणा पत्र हेर्नुहोस् कुन क्षेत्र यस्तो छ जहाँ नेपाली जनताले गर्व गर्ने ठाउँ छ ? छ कतै ?
मैले शान्त स्वरमा भने, “सकारात्मक सोचौं, केही राम्रो होला कि ?”
उनले मेरोे कुरा मान्दै मानेनन् र भने, हेर्नुहोस् यो ‘घोघो’ भन्ने शब्दबाट छोटकरीमा ल्याइएको हो घो भनेको घोषणापत्र , घो –घोगो अर्थात मकैको घोगो । कसैसँग रिस उठ्यो भने ‘घोगो’ खा भनिन्छ – त्यस्तै गरेर वर्षौ देखि यिनीहरुले नेपाली जनतालाई ‘घोघो’ अर्थात घोषणापत्र रुपी घोगो खुवाउँदै आएका छन् – र भविष्यमा पनि खुवाउने छन् – भन्दै उनी सरल स्टेश्नर्स तिर मोडिए । म छक्क परें ।