Dec 02 2025 | २०८२, मंसिर १६ गते
मंगलवार, मंसिर १६ २०८२
Dec 02 2025 | २०८२, मंसिर १६ गते
मंगलवार , मंसिर १६, २०८२
कृष्टि गाहा, जेनजी पुस्ताकी विद्यार्थी हुन् । गत वर्ष उनले पाल्पाको भुसलडाँडा माध्यमिक विद्यालयबाट बी प्लस ग्रेडमा माध्यमिक शिक्षा परीक्षा (एसईई) उत्तीर्ण गरिन् । यतिबेला पाल्पा तानसेनकै बेथल आवासीय माविमा होटल मेनेजमेन्ट विषय लिइ कक्षा ११ अध्ययनरत् छिन् । १७ वर्षमा पाइला चाल्दै गरेकी कृष्टिका आफूभन्दा लामा सुख–दुःखका कहानी छन् ।
सामान्य घरपरिवारमा जन्मे–हुर्केकी उनले घरधन्दा, पढाइ र आमालाई सघाउँदै आएकी छिन् । बाबा रत्नबहादुर गाहामगर भने कामको सिलसिलामा धेरै वर्षदेखि भारततिरै छन् । आमा टोपलीकुमारी सोमै गृहणी हुन् । एक कक्षामा पढ्दै गरेको भाइ राज, आफू र आमाचाहिँ बगनासकाली गाउँपालिका वडा नम्बर १ चिर्तुङ्गधाराको शीरखोला गाउँका स्थायी बासिन्दा हुन् ।
सानामा कृष्टि कम बोल्ने र साथीले जे भने पनि टाउको हल्लाएर “हुन्छ“ भन्थिन् रे ! तर, पछि गाउँकै एसआरडीसी बाल समूहमा लागेर चित्रकला बनाउन सिकिन् । नृत्यमा पाइला चालिन् । गायन उनको रहरको विषय थियो । त्यति मात्र हैन उनमा खेलकूदमार्फत् देश विकास गर्ने उत्कट इच्छा कायमै छ । ग्रामीण क्षेत्रको विकास, खेलकूद पर्यटनमार्फत् सम्भव देख्ने कृष्टिले सोच्ने, विचार गर्ने र साथीहरुसँग सरसल्लाह गरी काम गर्ने बानी, समूहबाटै सिकेकी रहेछिन् ।
भलिबल, कपर्दी, खोखो, फूटबल खेल्न असाध्यै रुचाउने कृष्टिले देशकै नमूना महिला फूटबलर प्रिति राईलाई मन पराउँछिन् ।
कृष्टिले आफ्ना प्रतिभा उजागर गर्दै उत्कृष्टता हासिल गरेकै कारण विद्यालय, क्लब र विभिन्न संघ–संस्थाहरुबाट पुरस्कार तथा सम्मान प्राप्त गरेकी छिन् ।
उनी जुझारु, संघर्षशील र कर्मशील जेनजी पुस्ताकी हुन् । कक्षा ६÷७ पढ्दादेखि नै खल्ती खर्चका लागि अर्काको बारीमा मकै खन्न, खेतमा धान रोप्न, गोड्न र काट्न हिंड्थिइन् । खरघाँस काटेर पनि उनले पैसा कमाउँथिन् । उनलाई खाजा खाने पैसाका लागि आमासँग हात थाप्न पर्थेन । मदिरा पार्नुपर्ने हुँदा दाउरा खोज्न दौडिन्थिन् । वस्तुभाउका लागि घाँसपात गरेर मात्र विद्यालय पुग्थिन् । उनका दिनचर्या सुखमय छैनन् । सानै उमेरदेखि दुःखको पहाड बोकेकी छिन् । उनका दमालीहरुले कृष्टिका कहर र कहानी झट्टै कहाँ बुझ्लान् र ?
कृष्टिले गत वर्ष एसईई दिएपछि फुर्सदको समयमा बगनासकाली गाउँपालिकाभित्र रहेको आदिवासी जनजाति विकास समितिद्वारा आयोजित चारदिने उद्घोषण तथा भाषणकला तालिम लिइन् । त्यसपछि उनमा बोलेर पनि बाँच्न सकिने रहेछ लाग्यो रे ! उनमा आँट जागृत अनि क्षमता अभिवृद्धि भएछ ।
उनले आफ्नो सिकाइलाई प्रमाणपत्रमा मात्र सीमित राखेकी छैनन् बरु गाउँठाउँ र आफ्नो कलेजमा आफूले सिकेको उद्घोषण कलालाई व्यवहारिक रुपमा प्रयोग गर्दै आएकी छिन् । उनको कार्यान्वयन पक्षलाई तारिख गर्नैपर्छ ।
फुर्सदमा चित्र कोर्छिन् । मनको वह गीतमार्फत् पोख्छिन् । गरुङ्गो मन हुँदा नाँचेर हुलुङ्गिन्छिन् । मोटरसाईकल चलाउने रहर, सिकेर पूरा गरेकी छिन् । खाना पकाउने उनको सानैदेखिको रहर रहर रहेछ । मासु र तरकारी जिब्रोमै झुण्डिने गरी मिठो पकाउँछिन् । मदिरा (रक्सी) पार्न र सेलरोटी पकाउन सिपालु छिन् । आमालाई हरेक काममा सघाउँछिन् । भाइलाई पढाउँदै फकाउँछिन् । साना कक्षाहरुमा सर्वाेकृष्ट स्थान प्राप्त गरेकी कृष्टि, यतिबेलाका औसत विद्यार्थी हुन् ।
यो उमेरमा कृष्टिले समाजलाई मसिनो गरी बुझ्दैछिन् । आफ्नो समाजको रहनसहन, रीतिरिवाज, परम्पराले उनलाई छोएको छ । उनी भन्छिन्– “समाजमा चलेका राम्रा चलन राख्नुपर्छ अनि गलत चालचलन र रीतिथितिलाई हटाउन सक्रिय हुनुपर्छ । हामी सबै मिलेर नै गर्नुपर्छ समाजको सकारात्मक परिवर्तन !”
मगर समुदायमा रहेको हुँदा मगरभाषा जानेकी छिन् । मगर संस्कृति, कला र भेषभुषालाई सम्मान गर्छिन् । सबै जातजातिप्रति उनको उच्च सम्मान र चासो छ । उनमा धार्मिक र जातीय सहिष्णुता अघोरै छ ।
कृष्टिले सामाजिक र साँस्कृतिक अवस्थालाई आफ्नै तरिकाले व्याख्या, विश्लेषण गर्न जानेकी छिन् । त्यो उनको विशेष प्रतिभा ठान्नुपर्छ ।
मृदुभाषी, मिलनसार, केही गर्नुपर्छ भन्ने उत्साहपूर्ण सहभागीता जनाउने र कर्मशील कृष्टिले होटल मेनेजमेन्टमा स्नातक (ब्याचलर) पास गरेपछि पैसा कमाउन विदेश पुग्ने रहर बोकेकी छिन् । विदेशबाट पैसा कमाएर फर्केपछि स्वदेशमै संघर्ष गर्दै श्रम र सीप पोख्ने संकल्प गरेकी छिन् ।
